Os Peliqueiros de Laza

Sen dúbida, Laza é un dos lugares máis senlleiros de toda Galicia, non só no Entroido, senón tamén noutras festas ó largo do ano, nas que se festexa o florecemento da vida e a renacenza. Non quero ser partidista, pero así é. Mostrei e mostro a miña querencia por outras figuras do noso Entroido, pero confeso sen rubor que en Laza, diante deles, vertín bágoas de emoción. Ir a Laza é ir á Terra Santa do Entroido, pero non a unha terra santa de mortos senón de vivos e de vida, un santuario que mantén a esencia do que esta celebración é, a pesar da tentación do turismo mantén os principios de invocación á vida e á renacencia que debe ter o Entroido.

Os Peliqueiros de Laza contan ata cunha película documental na que puxeron o seu saber Miguel Castelo e Miguel Pérez Romero aló por mediados da década dos setenta, cando as rúas eran camiños de lama e Laza un recuncho illado. Son as figuras referenciais, o cartel que atrae ós turistas carnavaleiros, son os sacerdotes da tradición, sempre con dereito de paso, con preferencia nos camiños por onde van, coas súas mitras historiadas, a súa roupa branca e os floridos flecos, garabata e chaleque. Vestir de Peliqueiro non é un acto simple, é unha cerimonia na que participan amigos e familiares, un ritual, porque o peliqueiro é unha autoridade que sae a benzoar os camiños de Laza, e o domingo, tras a misa de doce, perfectamente dispostos no adro, coas súas zamarras saúdan as persoas que saen do acto relixioso, como modernos lupercos desexándolle saúde e prosperidade ós veciños.

Tamén vin como un señor maior, chamando por un peliqueiro rogoulle que fose saudar á súa esposa falecida, na campa onde repousa, e o peliqueiro, acercouse á campa e despois de facer soar as chocas cun áxil movemento de cadeiras, bateu coa pelica sobre a lápida tres veces, como un acto para facer triunfar a vida sobre a morte, para dicirlle á finada que na vida desta terra aínda hai quen se lembre dela, que non está soa nin esquecida, que os finados seguen vivos mentres haxa quen os lembre. Ese día souben que os Peliqueiros non son uns simples choqueiros máis ou menos simpáticos ou alegres, senón que, debaixo das súas máscaras está a seriedade dun antergo rito, a transcendencia da existencia humana, que hai toda unha tradición de invocación á vida que se perde no longo pasado que nos precede.

Deixamos para outra ocasión a simboloxía da fariña, a cinza, as formigas e a bica, que tamén forman parte do ritual. 
E seguimos no noso camiño cara as terras de Trives, Vilariño de Conxo e Viana para escoitar
 Os folións