Priapo, o do falo erecto

            En certa ocasión a ninfa Lotis ficou durmida no medio do bosque, nun lugar polo que cadrou a pasar Priapo, ese deus de beleza pouco agraciada e de falo sempre erecto, quen ó vela quixo aproveitar a ocasión de probar os praceres que a súa fealdade lle negaba, pero cando se dispoñía a deitar sobre a rapaza, apareceu por alí Sileno co seu burro, e este, o burro, ó ver aquel falo descomunal orneou asustado e espertou á ninfa, quen ante o grotesco espectáculo botouse a rir, e iso ofendeu tanto ó deus, que só se sentía satisfeito cando sacrificaban un burro no seu honor.

            Priapo era outra das divindades agrícolas que adoraban os gregos e que adoptaron os romanos co nome de Matunus, aínda que a súa orixe hai que rastreala en Asía Menor. En Roma era unha divindade que tiña moitos devotos entre pastores e campesiños, pois ademais de propiciar a fecundidade do gando espantaba ós paxaros das leiras e ós ladróns de froitos.

            Dicíase que era un deus feo ata o grotesco, polo que se representaba cun simple pao tallado a machada, no medio do cal se incrustaba unha estaca pintada de vermello para simbolizar o seu falo erecto; e en datas próximas ó equinoccio de primavera, arredor do 17 de marzo, era paseado nun carro con esa caricaturesca e esquemática forma que indicamos, ata a praza do foro, con grande devoción entre as matronas romanas, que o adornaban con flores e o asociaban á fertilidade, non só dos campos e animais senón tamén dos matrimonios, polo que a noite de vodas presidía o leito conxugal.

            Logo, pequenas representacións deste deus, coa forma dunha estaca eran colocadas nos campos como remedio protector e fecundador dos mesmos, sen dúbida, un anticipo do que veñen sendo os actuais espantallos. 
          Mais o falo como tal, como figura real, pasou a ter o seu propio significado como tal falo en Roma e no románico