Os Felos de Maceda

      

      Heivos dicir, coa esperanza de que ninguén se senta ofendido nin se saquen conclusións de desafecto con ninguén, que lle teño unha querencia especial ós Felos de Maceda, porque conto con moi bos amigos entre eles. Tamén porque os coñecín cando ninguén falaba deles, como se non existisen, pero aí estaban, resistindo, na medida do posible, non só contra as prohibicións, senón tamén como aqueles que os minguneaban porque non eran famosos. E sorprendéronme de súpeto cando apareceron na miña casa vestidos con esas máscaras de mitra con figuras de animais, coa pelica, coas medias negras, sen liga que os distinguen, a camisa branca as chocas grandes e pesadas, o mantón sobre os ombros e na man un bastón por atributo. Pequenas diferencias que, sen embargo os manteñen no grupo dos Cigarróns e dos Peliqueiros.

            Os meus amigos Felos, de quen conservo unha máscara feita polo Manuel a golpe de xubia e navalla, van percorrendo nestes días as súas paisaxes. Son, com dixemos, parentes dos Cigarróns de Verín e dos Peliqueiros de Laza, pero teñen pequenas diferencias, e tal vez, por razón que só a historia pode xustificar, perderon algo da súa transcendencia animista.

            Non lle faltan o chaleque con charreteiras, o pano e a garabata. Van de aldea en aldea, ruando por corredoiras e estradas, importunando ás féminas, porque neste acoso seudosexual, veñen a revivir, dalgún xeito a xeración de vida, o baile de noivos como un baile de paxariños antes de facer o niño.

            Alguén me ten contando que son unha recreación burlesca dos antigos cobradores de impostos (como din doutros), pero non o creo, só hai que ver como se portan as outras máscaras da familia para que se vexa a razón de non crer eu niso e si para pensar que este tipo de máscara, algunha vez estivo máis presente nun máis extenso territorio. E desde Maceda vamos ata Laza, imos ver os Peliqueiros de Laza