A figa e os cornos

   

         E para terminar con esta serie de apuntamentos sobre os pináculos e a súa adscrición á simboloxía fálica, imos ver como atributo de forza e vitalidade, os cornos e os elementos a el asociados.

             Sabido é que os cornos como os dentes son desde antigo os trofeos con que os cazadores se engalanan, tanto na súa persoa como no salón da casa. Unha boa cornamenta pendurada na parede á vista de todos é unha mostra de poder contra o animal cazado, e isto non é moi distinto do que en sociedades primitivas facían e fan cando colgan os dentes da fera ó pescozo ou se coroan coa cornamenta dun cervo. Non en van as primitivas coroas gardan a lembranza de simbólicos cornos nas puntas con que se adornan. 

            Por outra banda, a forma fusiforme do corno, tamén se asocia á masculinidade implicando a forza e o poder, e polo tanto asociado como símbolo de prosperidade e como elemento apotropaico contra as forzas malignas, por iso o corno aparece engalanando moitas propiedades como remedio preventivo conta o mal. Pero asemade, os dentes de xabaril, ou os cornos de vacaloura,

máis pequenos e polo tanto doados de levar colgados ó pescozo ou nos petos,

serven como atributos protectores contra o aollamento, como serve a Figa, esa figura en que se representa unha man co dedo gordo metido entre o índice e o mediano, simbolizando a unión dos dous sexos, o masculino e o feminino, como forza creadora, que se portaba como remedio preventivo contra a bruxería e a envexa. O mesmo que serve un dente de allo, pola súa forma fusiforme, as faldras da camisa (que teñen forma puntiaguda) sacadas do pantalón ou a mesma rella do arado ou gadañas que as mulleres baten nos folións de Manzaneda, Vilariño de Conso ou Viana do Bolo.

      E con esa forma que nos lembra ós cornos da vacaloura son as figuras gravadas nos hórreos da illa de Ons, evidentemente con ese propósito profiláctico de que vimos falando.