O navío de Isis

                                         

            Por Rosa Benigna Vizcaya

  

          O día cinco de marzo celebrábase na antigüidade, en augas do Exeo, unha festa para honrar a Isis, na que se sacaba en procesión a imaxe desta deusa de orixe exipcia, desde o seu templo ata o porto, para ofrecerlle unha nave que se deixaba á deriva e propiciaría as boas singraduras, precisamente nestas datas, en que comezaba o período anual de navegacións.

            Coñecemos con detalle a procesión gracias á obra de Lucio Apuleio, “As metamorfoses ou os Asno de ouro”. Aínda que toda ela moi interesante, pola proximidade co Entroido e o Carnaval ímonos centrar nun grupo que enchía as rúas o día da festa, formado por unha mascarada na que tiñan cabida diferentes figuras, así aparecían desde persoas disfrazadas de senador, de filósofo, de pescador, de cazador, un home con roupas, perruca e zapatos de muller e ata imitando o andar feminino, unha osa sentada nunha cadeira e ataviada como unha respectable matrona, unha mona vestida de Ganimedes (un mozo do que se namorara Xúpiter) e outros oficios, actividades e profesións. Semella un grupo de disfrazados do noso Carnaval: no lugar do filósofo podía ir un famoso presentador da televisión, no do senador calquera político, e para algo máis indeterminado usaríase o inefable buzo azul.

            Cóntanos Apuleio que entre estes xogos populares (como el os define) viña a solemne procesión da deusa protectora, con mozas que ciscaban pétalos e perfumes por onde ía pasar a comitiva sagrada, mulleres que cantaban ou recitaban textos sagrados, con roupas alegres e espellos ás costas para que a deusa vise a quen viña detrás dela, a continuación os sacerdotes vestidos de branco e rapados, portando diversas reliquias e facendo sonar varios instrumentos musicais, os fieis portaban candeas, cirios e teas acesas, un dos sacerdotes levaba un recipiente con forma de peito feminino do que saía leite e outro portaba sobre as súas costas a imaxe dunha vaca como símbolo de fertilidade, pois a mesma deusa era considerada unha das nais da terra.

            Unha vez concluída a procesión, e botado o navío, cando este se perdía no horizonte regresaban ó tempo, onde os fieis bicaban os pés da imaxe da deusa.