O galo e o raposo

Son como o día e a noite, antagónicos pero inseparables.

Nas fábulas e nos contos, o galo e o raposo son a cara e a cruz, o bo e o malo, a franqueza e a mesquindade; son os eternos e máis tenros contrincantes, son o frío e a calor eternamente mesturados, o inverno e o verán perseguíndose e fuxíndose, sempre un detrás do outro complementándose. O primeiro, caracteristicamente exaltado, luminoso, barulleiro; coa súa colorida plumaxe resplandecendo baixo o sol, é o primeiro que saúda ó amencer e tamén o primeiro que se agocha tras o ocaso, pero permanece sempre alerta, sempre en constante vixilancia. El representa a elegancia, a franqueza, a fecundidade e a lealdade. Pola contra, o raposo sae coas estrelas, camiña sempre ás agochadas, dando mil voltas, artellando mil trampas e traizóns para volver ó seu tobo cando o día reluce; é sixiloso, calado, atento e frío como a noite. El é a astucia traidora, é quen rouba o galiñeiro e pode traer a ruína; el fai que a súa presencia se converta en medo e odio; nel a precaución vólvese maliciosa picardía, faise o morto cando o descobren, e ó menor descoido papa o que encontra.

Cada un representa unhas peculiaridades diferentes que os enfronta e une a un tempo, para ser, os máis entrañables inimigos que hai sobre a terra. O galo é a precaución sen maldade, mentres que o raposo é a astucia suíña. E así, quen deseñou este cataventos, xuntou nel os ciclos da vida, o día e a noite, pero tamén a condición humana, esa mestura de bo e malo, ese demo e ese anxo que levamos dentro.