Viaxe cara o solpor

A tarde da 3ª xornada. Tras o xantar camiño lento ata Corme e arredores.

          Merecen os camiñantes un descanso, que logo o camiño ata o Roncudo, o cabo dos aguerridos percebeiros, vai ser máis descansado, un camiño de falas distendidas, de lembranzas, que dalgún xeito enlazan coa aventura vivida, para amosar que o perigo e os incidentes están no camiño da vida sen que se agarden, e ás veces, os acontecementos pesan na memoria como daga de bandido, tal a confesión que o Meco lle fai ó seu compañeiro, sobre o temor que lle abrangue desde hai uns meses: Que sexa un asasino sen culpa pero con causa.

          A cousa comezou cando certo día do pasado inverno estaba na fila da caixa do supermercado e un vello comezou a protestarlle á caixeira porque un prezo non estaba claro de todo, e aínda que a rapaza quixo sacarlle ferro ó asunto, el acentuou o seu enfado cun “Non se ría de min señorita”. Era unha bronca sen xeito que deixou abraiados a todos os presentes; pero uns días máis tarde, o Meco volveu presenciar como aquel vello lle armou outro follón a unha ama de casa que por un segundo se apartou da ringleira para coller un paquete de caramelos dun estante próximo, como se por aquel arredamento xa tivera que perder o seu posto na fila. A partir desa, o Meco sempre que atopaba ó vello broncas no súper, procuraba apartarse del, e acostumaba a coincidir con el cada dous ou tres días. Pero quixo a mala sorte que un domingo de primavera o atopase no despacho do pan, e cando a panadeira preguntou quen era o seguinte, dado que ninguén contestou e o Meco estaba a carón do mostrador pediu unha barra, e entón saltou o vello desde atrás chamándolle a atención, que polo visto el chagara antes. Saltou como un energúmeno sen portar polas palabras da tendeira dicíndolle que ela preguntara quen era o seguinte e el non contestara, e entón o Meco, dirixíndose á rapaza e desprezando a fala e a presencia do ancián tranquilizouna, “Non lle fagas caso, que este é o broncas de sempre, e non hai día que non a arme no súper”. ¡Quen tal dixo!, o vello comezou a insultar ó Meco, a chamarlle maleducado, mentireiro, irrespectuoso e non sei cantas cousas máis, e mentres o Meco, sen portar por el marchaba para a casa, o vello aínda saíu da tenda a berrarlle e a ameazalo en plena rúa. O malo do asunto é que desde aquela o Meco non volveu ver ó vello, e o temor que ten é que aquelas palabras indirectas lle causasen algunha desgracia, e quen sabe se un ataque ó roñoso corazón e a morte, provocada sen querer por este que hoxe camiña na procura da vida que encerra esta costa mal alcumada da Morte, este camiño onde vida e morte se conxugan, cando xa chegan ó faro do Roncudo rodeado de pedras antropomorfas e cruces de triste lembranza, onde o Dulceiro, de instinto depredador baixará armado de navalla ás pedras percebeiras co fin de recoller algo con que regalárense na cea. Logo, tras o paso polo porto de Corme de afamados aventureiros, de beber unhas cervexas entre os pescos que, a carón deles, arrastran en bastos, seguirán cara o pracenteiro lugar de descanso, pasan por unha casa que no pinche amosa un mural de Seoane, de Luís Seoane, con tres mulleres sentadas cara o mar, tres mulleres ó pairo, agardando, sempre coa vista no horizonte mariño, esperando a ver unha barca que anuncia que os seus esposos, fillos ou pais volven con ben dalgunha singradura.

Aínda lle farán unha visita á pedra de Gundimil, como ofrenda debida do Dulceiro, esa laxe onde en certa ocasión o santo Adrián, de tan longa presencia nestas terras, avisado de que os paisanos non podían vivir en paz por mor dunha praga de serpes, convocounas a todas co seu caiado debaixo desta laxe, e liberou ó territorio de tan maligna presencia. E será certo, porque lembrando o Dulceiro o seu encontro coa víbora, e que esta non lle fixese mal, está claro que a obra do santo patrón que nunca navegou pero guiou unha nave ata bon porto, tivo algo que ver.

E xa desde aquí chegarán á praia da Ermida, onde montan tenda, acenden un lume nunha das lareiras que o concello dispón para excursionistas, cocen os poucos percebes que saben a gloria aínda que non sexa comida que farte, e permanecen agardando a última luz da tarde entre o rechouchío dos paxaros. E como a praia da Ermida non dá a oeste, non poden ver se o sol baila ou non baila neste día próximo ó solsticio. Neste lugar que no pasado foi refuxio de apestados, nesa illa á que só se accede coa marea baixa, e onde outrora houbo unha capela para o consolo espiritual dos doentes.

          Máis pola noite, cando xa ambos roncan sen dor do pracenteiro mundo que os rodea, un novo e estraño ruído espértaos, como que alguén andase preto da tenda, escavando no chan, e o Dulceiro por un lado e o Meco polo outro, armados cos seus bastóns de camiñantes e as navallas abertas saen a ver quen anda aí, máis só distinguen unha sombra que fuxe entre os pinos, tal vez un animal de peso, un xabaril que viña atraído polos restos da pouca comida que fica nas mochilas, reservada para almorzar algo ó amencer e non empezar o día co estómago baleiro. E ó volver, o sono parece que fuxiu.

          Foi unha xornada dura e este sustiño acentuou as preocupacións dos urbanistas monteses. Pero en leito necesario, aínda que non peche o ollo descansa o corpo, que mañá comezará a 4ª xornada.