HILDA

                                                                          por Pura Tejelo

 

Viñera dun lugar de resonancias xermánicas,

a súa independencia arrincaba

das estreitas cadeiras até a gorxa  conmovida e cálida,

estalando  no inesperado pelo louro

con reflexos de centeo e landras,

de pan antigo.

Unha noite de San Xoán ,

danzou

coa música dun violín áspero, un sopro pimitivo e flambeante,

a escueta camiseta  vestía a penumbra  dun fléxo escénico.

Posuída, volteou, deu saltos,

ao remate, quedou tumbada . Exhausta. Remol de brasa.

O violín seguíu un tempo soando, intimidándome como o roce

dos élitros dun grilo arrebatado.

Aínda o sinto os días de frío que anuncian neve

como se baixase do Rhin  un xélido manto  de aves  emigrando en harpa

e outro roce de patas de aramio e máxico  rabuñase o vento.

Xuntas percorrimos anos xuvenís a contravento e bandeira

buscando  un mundo sen cárceres, intermediarios e ataduras.

Un día atopeina apoiada no portal, levemente alada.

-Hilda, que fas co teu aparato de música ?.

Gardeino.

No faio da miña casa  late, en remol, entre outros enseres

cunha cinta de Allan Stivel e música chilena,

bailando un soño de humidade e anarquía.

Souben dela moitos anos despois

marchara a México  buscanso  a lonxanía  extrema das aves libres.

Tiña  no seu perfil de cóndor

incisivo e de

                       batalla

                                              un festín  de cándidos marmelos.